"Świat wypadł mi z moich rąk"*

- Wiem, że po tym wszystkim nie powinienem tu przychodzić, ale chciałem cię prosić byś pozwolił Tijanie wrócić z nami do Serbii.

Mało brakowało, a Nikola trzasnąłby drzwiami. Powstrzymała go dziwność stwierdzenia, które padło z ust Igora.

- Nie rozumiem – odparł oschle, trzymając Kolakovica na dystans. Obiecał sobie, że już nigdy nie dopuści by choć cień wspomnienia o Tijanie przekroczył próg jego domu.

- Nikola, rozumiem, że nie jestem tu mile widzianym gościem, ale pozwól mi wejść. Tylko na chwilę.

Nikola zacisnął dłoń i kiwnął głową. Otworzył szerzej drzwi i wpuścił Igora do środka. Jego wcześniejsze postanowienia poszły w diabły. Pomimo wszystko był ciekaw wieści o Tijanie. Słyszał, że wyszła już ze szpitala, ale nadal nie wiedział czemu się tam znalazła.

Zaprowadził Igora do salonu i z oczekiwaniem usiadł na kanapie. Igor zaczął pocierać dłońmi o kolana i rozejrzał się po pomieszczeniu.

- A Sanji i Emmy nie ma?

- Są u psychologa – odpowiedział wrogo, na co Igor spojrzał na niego z zakłopotaniem.

- No tak. Jestem pewien, że Tijana żałuje tego co zrobiła.

- Przestań! – Nikola zerwał się na równe nogi. Krew w jego żyłach pulsowała zbyt szybko, zbyt nerwowo. W głowie kołatało. Miał już dość wszystkiego co tyczyło się Tijany, a jednocześnie nie potrafił powstrzymać się o zastanawiania się co z nią, jak się czuje, czemu postąpiła tak a nie inaczej. Co gorsza zaczął na nowo rozpamiętywać te nieudane oświadczyny sprzed lat. Starał się tłumić te uczucia wzmożoną troską o córkę, która miała mu uświadomić czemu powinien poświęcić swoje życie, ale na drodze stawała mu Sanja. Kiedy żona Nikoli dowiedziała się kto jest odpowiedzialny za zniknięcie Emmy winą obarczyła również męża. Ciężkie terminy przechodziło ich małżeństwo, a Nikola momentami miał już dość samego siebie.

- Skąd możesz wiedzieć czy Tijana tego żałuje? Może teraz siedzi i planuje jak skutecznie zniszczyć moje życie, bo poprzednie próby zawiodły? Co ty możesz o tym wiedzieć?! – padł na kanapę, kompletnie wyczerpany i złamany przez ciężar przykrości i zmartwień. Igor zacisnął dłonie na twarzy. Pokój wypełnił przyśpieszony oddech Nikoli.

Po chwili Igor powoli i dość sztywno wstał. Od niego też zaczął bić wyczuwalny chłód.

- Proszę, żebyś wycofał oskarżenie. W przeciwnym razie Tijana będzie musiała zostać w Polsce czego ani ty, ani twoja żona nie chcecie, prawda? – Igor zamilkł, ale Nikola nawet nie podniósł głowy by potwierdzić, że zrozumiał jego słowa. We wnętrz cały drżał. – I jeszcze jedno. Tijana chciałaby się z tobą spotkać – dopiero ta informacja sprawiła, że Nikola drgnął. Zrobiło mu się sucho w gardle, a krew zaszumiała w uszach. Z niewypowiedzianym pytaniem spojrzał na Igora – Tijana chciałaby cię przeprosić za to wszystko. Tutaj przyjść nie może… Proszę cię o to w jej imieniu. Jeśli się zdecydujesz, to zadzwoń do mnie, podam ci adres hotelu. Osądzasz ją zbyt surowo – dodał na koniec i wyszedł. Nikola dopiero po tym jak trzasnęły drzwi przypomniał sobie, że należy oddychać. Zrobiło mu się niedobrze, w głowie odezwał się nieznośny ból. Miałby do niej tak po prostu jechać? Po to by usłyszeć z jej ust słowo, którego Tijana nie zwykła używać? Zaśmiał się w duchu, ale ten śmiech wydał mu się odrażający. Wszystko co się do tej pory wydarzyło i to co się jeszcze miało wydarzyć było niczym makabryczny sen. Tylko Nikola nie mógł się z niego obudzić.

Wstał, by w barku odszukać odpowiedzi na choć jedno z pytań, które łomotały mu w głowie, gdy zauważył stojącą w progu Sanję.

- Gdzie Emma? – zapytał od razu, bo za każdym razem gdy córka bez jego wiedzy znikła mu z oczu, metalowa dłoń zaciskała mu wnętrzności.

- U Ignaczaków – odpowiedziała krótko Sanja i przeszyła wzrokiem męża. Nikola chciał o coś jeszcze zapytać, ale nie pozwoliła mu – Po co Igor tu przyszedł?

Nikola miał dwa wyjścia: skłamać bądź powiedzieć prawdę. Czegokolwiek by nie zrobił, wiedział, że reakcja Sanji będzie podobna w obu przypadkach.

- Przyszedł poprosić byśmy wycofali oskarżenie przeciw Tijanie.

- Nie ma mowy! Nie po tym co zrobiłam nam i naszemu dziecku! – Nikola nie musiał patrzeć na żonę, by wiedzieć, że oczy Sanji zmieniają się w małe szparki, na czole pojawiają się głębokie zmarszczki, a wargi zaciskają się w cienką linię. W ostatnim czasie tylko raz udało im się porozmawiać bez krzyków i wzajemnych oskarżeń. Obiecali sobie wtedy wzajemne mówienie prawdy, a zatajanie choćby najmniej znaczących faktów już nigdy nie miało skazić ich małżeństwa.

- To nie wszystko – powiedział cicho – Tijana chce się ze mną spotkać – Sanja spojrzała na niego jakby postradał zmysły. Nikola sam poczuł się jak szaleniec, który podkłada bombę pod własny dom.

- Chyba nie zamierzasz się z nią spotkać?

Obiecali mówić sobie prawdę. Tego Nikola zamierzał się trzymać.

- Myślę, że powinniśmy wycofać to oskarżenie – powiedział nad wyraz spokojnie, choć oddech Sanji stawał się coraz szybszy i głośniejszy -  Jeśli je wycofamy Tijana będzie mogła wrócić do Serbii, a Emma o wszystkim zapomni – ten argument musiał skłonić Sanję do przemyślenia wszystkiego.

- Nikola, obiecaj mi jedno – głos Sanji zdradzał znużenie, obawę i niepewność. Nikola poczuł się fatalnie. Ile by dał, żeby na twarzy jego żony znów zagościł uśmiech. Czekał, przysięgając sobie w duchu, że zgodzi się na wszystko byleby tylko naprawić relacje między nimi.

- Obiecaj mi, że nigdy więcej nie spotkasz się z tą kobietą.

Powinien przyrzec, że przenigdy nie będzie szukał kontaktu z Tijaną. Że ta kobieta stanie się już tylko przykrym wspomnieniem, nauczką na przyszłość, odległą marą, która od czasu do czasu przypomni mu, że w ułamku sekundy może stracić wszystko.

Nikola nie złożył tej obietnicy. Całym sobą czuł, że to nie może się tak zakończyć.

- Muszę się z nią spotkać. Ten ostatni raz.

Nie spojrzał na żonę, nie zaczekał na jej odpowiedź. Wyszedł, bo ufał, że tylko w ten sposób pozamyka szczelnie wszystkie drzwi i żadne demony przeszłości nie prześlizną się do jego życia.

***

Nikola miał wątpliwości. Obsiadły go jak meszki łase na słodką krew. Paradoksalnie czuł też przekonanie do własnego postępowania. Rozsądek zawiódł go już dawno. Teraz najważniejsze było uspokojenie własnego sumienia.

Musiał zobaczyć się z Tijaną. Była to irracjonalna potrzeba i Nikola czuł, że balansuje na krawędzi. Podjął ryzyko i nie zamierzał się wycofać. Nawet jeśli Sanja potępiała jego zachowanie i po powrocie do domu czekało go trudne milczenie pełne wzajemnych oskarżeń.

Przed hotelem czekali na niego rodzice Tijany. Igor życzliwie uścisnął mu rękę.

- Dziękuję, że przyszedłeś. Tijana czeka na ciebie.

Nikola, jak w transie, pokiwał głową. Ruszył by zmierzyć się z przeszłością. I ostatecznie ją pokonać.

Tijana zajmowała pokój na drugim piętrze. Już w windzie Nikola miał złe przeczucia. Coś było nie tak. Gdy rozsunęły się drzwi usłyszał przytłumione krzyki.

Nie musiały oznaczać nic. Mogły stanowić wszystko.

Nikola nawet nie zdawał sobie sprawy, że idzie na palcach, zupełnie bezszelestnie. Zaczaił się pod drzwiami z numerem wskazanym przez Igora. Już wychodząc z windy wiedział, że to stąd dochodzą te nieprzyjemne wrzaski.

Męski głos rozdzierał powietrze. Dejan, przekonany, że nikt go nie obserwuje, odsłonił swoją prawdziwą twarz. Taką, którą Tijana miała na co dzień. Nikola nie mógł uwierzyć, że ta silna i pewna swego kobieta może tak spokojnie i potulnie słuchać tych wszystkich upokarzających słów. Pierwszy raz przez jego serce przemknęło współczucie. Dla niej i dla życia, które wybrała.

Kolejny podły wrzask Dejana rozciął powietrze. Nikola zdawał sobie sprawę, że powinien tam wejść, zainterweniować, przerwać to smutne przedstawienie. Nie mógł. Nogi wrosły mu w hotelową podłogę. Stał, czekał i słuchał.

Nagle coś się zmieniło. Nawet powietrze stało się jakieś inne. Ciężkie i niebezpieczne. Nikola nadstawił ucha. Dejan już nie krzyczał. Powtarzał tylko imię Tijany, a potem całą rzeczywistość rozdarł głuchy strzał. Cały hotel się zatrząsł od wrzasku, który może wydać tylko człowiek w stanie ogromnego bólu.

A potem ktoś zapłakał nad ulatującą ludzką duszą. 

           

* "Chciałbym umrzeć z miłości" Myslovitz