Mogłam wybrać, wybrałam ciemność

Deszcz zaczął leniwie siąpić, więc Tijana znalazła schronienie w dość luksusowym hotelu. Był o wiele lepszy od poprzedniego. Po przeliczeniu pieniędzy i wstępnych kalkulacjach stwierdziła, że może zatrzymać się tu kilka dni. O dalszej przyszłości nie myślała. W sercu nadal przeżywała spotkanie z Nikolą.

Mogła się spodziewać, że Kovacevic będzie przerażony jej wtargnięciem do jego uporządkowanego świata. Ale moment, kiedy znalazła się w jego ramionach, po tylu latach znów mogła go poczuć, sprawił, że iskra nadziei, którą w sobie zachowała, zmieniła się w niewielki płomień. Gdyby zupełnie o niej zapomniał nie pozwolił by na to krótkie zbliżenie. Doszło do niego. W Tijanie obudziła się nie tylko nadzieja. Kobieta zaczęła odzyskiwać wolę walki.

Z nową siłą i energią wypakowała ubrania z walizki, ramkę ze zdjęciem rodziców, którą zabrała z domu właściwie w ostatniej chwili postawiła na niewielkiej szafce koło łóżka. Brakowało jej ojca. To jakim był człowiekiem, jaki miał stosunek do niej i do matki doceniła dopiero po wstąpieniu w związek małżeński. Wcześniej nie chciała dostrzec jak bardzo ojciec się stara, jak próbuje, mimo trudności, braku czasu i mnóstwa obowiązków dać im choć namiastkę swojego przywiązania i miłości. Później mogła już tylko za tym tęsknić. I wręcz z maniackim uporem starała się uchronić przed tym swoje dziecko. To, którego tak bardzo pragnęła. Nie mogła pozwolić by się urodziło; by miało ojca takiego jak Dejan. Nieraz za to zapłaciła, ale trwała w swoim postanowieniu.

Momentalnie w głowie Tijany pojawił się obraz jej i Nikoli, pochylających się na kołyską, gdzie spokojnie i bezpiecznie spało by ich dziecko. Tak, Kovacevic z pewnością byłby doskonałym ojcem. Nawet pomimo tego czym się zajmował. Byłby taki sam jak jej ojciec.

Dopiero po chwili dotarło do niej, że przecież tak się dzieje. Nikola jest ojcem. Ona nie jest matką. 

Ta informacja na moment wprawiła Tijanę w stan przygnębienia. Chęć walki o samą siebie na chwilę dała stłamsić się przez poczucie, że jest za późno. Że tego co się stało nie da się odwrócić, że Nikola należy do innej kobiety, do innego świata, gdzie ona nie ma wstępu.

Czy dobrze robiła zostając w Polsce, w Rzeszowie, tak blisko Nikoli? Czy nie lepiej byłby wrócić do Serbii, poprosić ojca o pomoc i spróbować zapomnieć?

Tijana tego nie wiedziała. Nie potrafiła odpowiedzieć sobie na najprostsze pytania. Nagle ten przytulny pokój stał się jej obcy i wrogi. Złapała torebkę i szybko wyszła na zewnątrz, by pozbyć się tego klaustrofobicznego uczucia.

Cała jej euforia po bliskim kontakcie z Nikolą ulotniła się. Kontrolę przejęło poczucie przegranej. By zreperować wszystko było już za późno. I Tijana musiała się z tym pogodzić.

Ruszyła przed siebie, z próżną nadzieją, że w powietrzu które wyrzuca z płuc będzie też cała negatywna energia. Chciała wrócić do myślenia, że jeszcze nie wszystko stracone. Nie mogła. Była sama w obcym państwie, obcym mieście, pośród obcych ludzi. Jakie znaczenie miał fakt, że była dorosłą kobietą? Żaden. Po ślubie z Dejanem przestała być sobą. Ta „stara” Tijana pewnie wiedziałaby jakie kroki należy podjąć by warto było jeszcze żyć.

Pochyliła głowę by zacinający deszcz nie uderzał jej w twarz i ruszyła przed siebie po to tylko by iść; by nie zostać w miejscu. Nie miała pomysłu co zrobić dalej. Nie mogła wiedzieć co dzieje się w Serbii. Jednak jej domysły były trafne. Dejan szalał ze złości. Przez wyjazd, a właściwie ucieczkę żony stracił już dwóch strategicznych klientów. Nie potrafił odnaleźć się w nowej sytuacji i miał już dość teściowej, która zwaliła mu się na głowę.

Matka Tijany też nie mogła podołać wyzwaniu jakie postawiła przed nią córka swoim nagłym wyjazdem. Swoją ucieczką, choć tego faktu jakoś kobieta nie mogła przyjąć. Nie było powodu by Tijana miała przed czymkolwiek uciekać. A jednak zniknęła. I nikt nie potrafił kobiecie wytłumaczyć jaki był powód takiego zachowania. Nawet jej mąż.

Kolakovic też przeżywał dziwne zachowanie córki. W przeciwieństwie do żony nie współczuł Dejanowi; podejrzewał, że zięć miał coś wspólnego z ucieczką Tijany. W prawdzie pogodził się z wyborem córki, bo tak postępuje dobry ojciec: wspiera swoje dziecko nawet jeśli postępuje ono głupio. Bolało go tylko, że Tijana nie przyszła z problemami do niego. Tylko uciekła. I nikt nie wiedział dokąd i dlaczego.

Ale tego Tijana nie mogła wiedzieć kiedy szła ulicami Rzeszowa chroniąc twarz przed deszczem i siłą powstrzymując się od płaczu. Popełniła błąd przyjeżdżając do Polski, choć tak bardzo nie chciała się do tego błędu przyznać. Jej pochopny czyn pociągnął za sobą całą lawinę konsekwencji, z których Tijana nawet nie zdawała sobie sprawy. Po powrocie do Serbii nie czekało ją już nic, może z wyjątkiem złości męża. W każdym razie nie czekało na nią nic dobrego i to akurat Tijana wiedziała. Dlatego uciekła.

Nie wiedziała dokąd idzie, zupełnie nie znała Rzeszowa, ale jakoś nie przejmował ją fakt, że może się zgubić i mieć trudności z trafieniem do hotelu. Przecież już dawno się zgubiła. W momencie kiedy powiedziała Nikoli, by wybierał. Albo ona albo siatkówka.

Pogoda robiła się coraz bardziej paskudna, ale Tijana parła naprzód. Gdyby to tylko mogło jakoś pomóc. Tijana nie zdawała sobie sprawy, że pomoże. Tak odrobinę.

To przez ojca tak nienawidziła siatkówki i w ogóle sportu. Dla niej siatkówka była niekończącą się tęsknotą. Nie takiego życia chciała. Nie chciała być kopią swojej matki, która udaje, że wiernie czeka na męża i toleruje jego pasję. Wtedy nie widziała innego wyjścia jak tylko postawić Nikoli ultimatum. Gdyby ją kochał nie wybrał by tej przeklętej siatkówki. Rozstali się w gniewie.

Tijana poczuła, że zaczynają opuszczać ją siły. Była przemarznięta, przemoczona i zrezygnowana. Trafiła na ulicę domów jednorodzinnych i by uspokoić oddech oparła się o jedno z ogrodzeń. Przez szarość deszczu dostrzegła po drugiej stronie samochód, który zatrzymał się na jednym z podjazdów. Dech zaparło jej w piersi, kiedy poznała Nikolę. Z domu wybiegła do niego kobieta. Żona…

Tijana prawie upadła.

Kobieta podeszła do Nikoli, chroniąc się od zimnych kropel pod ogromnym czerwonym parasolem. Powiedziała coś szybko do męża i  przekazała mu pakunek. Z tej odległości Tijana nie była w stanie dostrzec co to takiego. Po chwili Nikola wrócił do samochody i odjechał, a jego żona odwróciła się by wrócić do domu. I wtedy dostrzegła Tijanę.

Ile wtedy Tijana dałaby za to by zapaść się pod ziemię, zniknąć, zmieszać się z bezbarwnym powietrzem. Na nic były te nierealne prośby. Żona Nikoli dostrzegła ją i postanowiła podejść.

Tijana czuła się fatalnie i doskonale zdawała sobie sprawę, że złe samopoczucie musi odbijać się na jej wyglądzie. Do tego była przemoczona i zmarznięta. Nic dziwnego, ze na twarzy żony Nikoli pojawiło się współczucie.

- Nic pani nie jest? Dobrze się pani czuje?

Tijana nie była w stanie odpowiedzieć. Chciała uciec, ale nogi odmówiły jej posłuszeństwa. Nie mogła znieść wzroku tej kobiety, ale jeszcze bardziej nie mogła przeboleć faktu, że to żona Nikoli.

- Pewnie mnie pani nie rozumie, ale niestety nie znam polskiego – kobieta mówiła płynnym angielskim, a w Tijanie coś w końcu się odblokowało.

- Rozumiem.

Ku zdziwieniu jej samej i żony Nikoli powiedziała to w swoim ojczystym języku. Czuła, że to błąd. Powinna udawać, że nie rozumie słów kobiety, że nie zna angielskiego i jak najszybciej uciec z tego miejsca. Nie zrobiła tego, a co więcej przyznała się, że pochodzi z tego samego kraju co ona.

- Mówi pani po serbsku? Jest pani z Serbii?

Nie było już odwrotu. Tijana przytaknęła, a żona Nikoli objęła ją ramieniem niczym dobrą przyjaciółkę i zaciągnęła w stronę domu.

- Bardzo pani przemokła, zapraszam do mnie na ciepłą herbatę. To niesamowite, pierwszy raz spotykam tu w Rzeszowie kogoś z Serbii. Z jakiego miasta pani pochodzi jeśli mogę spytać?

- Z Belgradu – odpowiedziała niemrawo i z pewnym lękiem Tijana. Ta cała sytuacja nie miała prawa się wydarzyć, a jednak stało się. Tijana nie miała żadnej drogi ucieczki, bo dłoń kobiety mocno zaciskała się na jej ramieniu. Perspektywa przekroczenia progu domu, gdzie Nikola uwił swoje rodzinne gniazdko była przerażająca, ale stała się faktem. Tijana cała trzęsła się w środku.

- Ja też jestem z Belgradu – ucieszyła się żona Nikoli i odstawiła w korytarzu mokry parasol. Gestem zaprosiła Tijanę do salonu.

- Zaraz zrobię herbatę, proszę się rozgościć. Ach, zapomniałam się przedstawić. Jestem Sanja.

- Tijana.

- Super – Sanja klasnęła w dłonie i uśmiechnęła się szeroko – Zdejmij ten przemoczony płaszcz, a ja zaraz przyniosę nam coś ciepłego do picia – Sanja wyszła, a Tijana zaczęła się zastanawiać czy to wszystko dzieje się w rzeczywistości. Stała pośrodku salonu, w którym swój wolnu czas spędzał Nikola z rodziną, ociekała deszczem i ze strachem wpatrywała się w drzwi prowadzące do kuchni, zza których za chwilę wyłoni się pani domu i będzie oczekiwała od niej opowieści o życiu w Serbii i powodu przyjazdu do Polski.

***

Witam w ten pochmurny czwartek. Akcja powoli nabiera tempa, a ja nadal nie mam w głowie ostatecznego zakończenia, choć jak ostatnio czytałam rady dla piszących Stephena Kinga, to tam było coś o pozbawianiu życia ulubionych bohaterów, więc kto wie... 

Jastrzębski z brązowym medalem, Gyorgy ze złotem. Final Four już za nami, ale emocje były super (prócz meczu Jastrzębskiego z Ankarą).

Dziękuję za wszystkie komentarze. Miło poczuć się docenionym:)

Pozdrawiam was serdecznie:)

P.S. Wiem, że żona Nikoli w rzeczywistości nie ma na imię Sanja, ale to w końcu tylko fikcja literacka:)