Samotność była obok mnie i powoli stawałam się jej lustrzanym odbiciem

To była noc pełna strachu, niepewności, żalu i bólu. Tijana znalazła jakiś podrzędny hotel, gdzie w pokoju panował dziwny zapach, a w łazience nie działał kran, ale nie zwróciła na to uwagi.

Padła bezsilna na łóżko. Nie tak wyobrażała sobie to spotkanie. Nikola był wyraźnie przerażony jej pojawieniem się w Polsce. Właściwie to czego się spodziewała? Że po tylu latach, po tym co mu zrobiła, złapie ją w swoje ramiona? I jeszcze okaże chęć pomocy?

Ona sama nie sądziła, że nadal, pomimo upływu czasu, czuje tą nieokreśloną radość na jego widok. To uczucie w niej nie umarło, czekało ukryte gdzieś na dnie serca.

Siedziała skulona na łóżku i wsłuchiwała się w odgłosy hotelu. Przyjechała do Polski nie tylko szukać ratunku, ale też, a może przede wszystkim by odnaleźć utraconą miłość. Bała się, choć kiedyś tak bardzo gardziła strachem. Kiedyś, gdy było zupełnie inaczej...

Sen przybłąkał się o świcie; pełen nowych lęków i obaw. Widziała samą siebie; bezbronne stworzenie, które zostało powołane do istnienia z misją błądzenia i sprawiania bólu innym. W tym tragicznym śnie chciała odebrać sobie życie. W dłoni ściskała ciężki pistolet, w oczach miała determinację. Przyłożyła lufę do serca, gotowa nacisnąć spust, kiedy gdzieś w oddali rozległo się pukanie. Jakby to sam Bóg pukał do jej przeklętej duszy.

Rozchyliła powieki, oczy zaszczypały i zaszły jej łzami. Pokój wypełniał ostry blask słońca, w powietrzu unosił się ten sam dziwny zapach, a do drzwi ktoś natarczywie pukał.

Tijana podniosła się, czując jeszcze większe zmęczenie niż przed snem. Nie wiedziała, która jest godzina; telefon zostawiła w Serbii, a zegarka nigdy nie nosiła. Przetarła oczy i podeszła do drzwi. Wtedy strach padł na nią jak uderzenie gromu.

A jeśli to Dejan ją znalazł?

W ustach jej zaschło, a serce zaczęło łomotać z taką siłą, że klatka piersiowa o mało co nie eksplodowała. Oparła się plecami o ścianę i próbowała racjonalnie myśleć.

Nie mógł jej znaleźć. Nie tutaj. Polska była ostatnim miejscem, gdzie mogłaby szukać schronienia. Przecież wiedział, że Nikola ją nienawidzi. Nie mógł się dowiedzieć, że jest tutaj.

- Kto tam? – spytała słabym głosem, a po drugiej stronie odezwała się kobieta informująca, że jest z obsługi hotelu. Tijana lekko uchyliła drzwi. Kobieta, którą ujrzała, cmokała z niezadowoleniem.

- Zapłaciła pani za jedną noc, a doba hotelowa właśnie mija. Jeśli chce pani przedłużyć pobyt to proszę zejść do recepcji. Jeśli nie to proszę opuścić pokój.

Tijana była tak skołowana, że bez słowa zabrała swoje rzeczy i w recepcji oddała klucz. Hotel był tak przygnębiający, że opuściła go z ulgą.

Tylko, że nie miała dokąd pójść.

Była jak pies wyrzucony przez bezdusznego właściciela na bruk, kiedy już znudziła mu się opieka. Z tą różnicą, że to ona sama pozbawiła się bezpiecznego domu. Tego dnia kiedy zdecydowała się wyjść za mąż.

Kawałek od hotelu znalazła restaurację. Pora śniadania już minęła, więc poprosiła o mocną kawę, sałatkę z kurczakiem i lekką zupę. Małżeństwo przyzwyczaiło ją do życia w luksusie, bo jedyne czego nie można powiedzieć o jej mężu, to że był skąpy. Cały szkopuł tkwił w tym, że pieniądze miały zastąpić uczucia, a jej mąż sięgał do portfela po każdej kłótni.

Tijana jakoś nie miała wyrzutów sumienia, kiedy przed wyjazdem wyczyściła całe jego konto. Jeśli pieniądze miały stanowić zadośćuczynienie, za to jak ja traktował, to ta suma to i tak była zbyt mała.

Posiliła się, ale nadal nie wiedziała co dalej. Pomyślała o ojcu. On jedyny był przeciwny jej małżeństwu. Jakby przeczuwał, że jego córka nie znajdzie w nim ani krzty ciepła.

Bardzo chciała się z nim skontaktować; wiedziała, że kiedy dowie się o jej zniknięciu, to postawi cały świat na głowie by ją odnaleźć. Skontaktuje się z każdym, kto może coś wiedzieć. A co jeśli zadzwoni do Nikoli? On na pewno powie Igorowi prawdę, nigdy nie potrafił kłamać. A jej ojciec na pewno wsiądzie w pierwszy samolot i przyleci do Polski. A z nim przyleci matka, która nie omieszka poinformować swojego ukochanego zięcia, gdzie przebywa jego żona. Do tego Tijana nie mogła dopuścić i o to też miała największy żal do matki: pozwolił córce popełnić największy błąd w życiu i dała się omamić temu nieskalanemu Serbowi.

Tijana zapłaciła za posiłek i ruszyła w jedyne miejsce, gdzie mogła znaleźć Nikolę. Pod halą na Podpromiu stało kilka samochodów. Tijana znalazła jakąś ławkę  z dobrym widokiem na drzwi wejściowe i czekała.

Minuty mijały jej na zastanawianiu się co teraz dzieje się w Belgradzie. Wyobrażała sobie minę męża kiedy ten zorientował się, że na jego koncie nie ma już żadnych środków. I że jego potulnej i uległej żony nie ma w domu.

Jeśli wczoraj czuła strach przed czynem na który się zdecydowała to teraz ogarnęła ja mściwa satysfakcja. Jego pieniędzy starczy jej na jakiś czas; może spróbować rozpocząć nowe życie tu w Polsce. I będzie blisko Nikoli. Może choć trochę uda się jej odbudować ich dawne relacji. Bo Nikola nie mógł przestać jej kochać. Tego uczucia nie tak łatwo się pozbyć. 

Po kilkudziesięciu minutach pierwsi zawodnicy zaczęli opuszczać halę. Tijana wstała z ławki i wypatrywała Nikolę pośród rosłych siatkarzy. Pojawił się prawie na końcu, pogrążony w rozmowie z innym zawodnikiem. Tijana podeszła bliżej i machnęła lekko w jego kierunku. Nikola od razu ją zauważył, jakby gotowy na kolejne spotkanie. Zostawił kolegę i szybko podszedł do Tijany, a na jego twarzy malowała się wyraźna obawa.

- Tijana…

- Witaj Nikola.

Wpatrywał się w jej twarz, a ona wiedziała, że jego uwagę przykuwa zasinienie pod okiem.

- Tijana, co ty tu robisz?

Westchnęła, prawie niezauważalnie. Koledzy Nikoli przyglądali im się z boku, zaintrygowani pojawieniem się Serbki. Kovacevic patrzył na nią natarczywym wzrokiem.

- Nikola, chciałam tylko… - nagle, zupełnie nie wiedziała co ma powiedzieć. To wszystko co miała przygotowane w myślach, było tylko głupim zlepkiem słów, takie które w tej sytuacji nic nie znaczą i nie oddają w pełni tego co czuje w środku.

- Gdyby ktoś o mnie pytał – zaczęła po krótkiej chwili, już nie patrząc na Nikolę – To proszę, nie mów, że mnie widziałeś. Zwłaszcza mojej matce.

Chciała odejść, ale Nikola jej nie pozwolił. Złapał ją za dłoń, a wraz z przyjemnym dreszczem po całym ciele rozeszło się ciepło dawnych wspomnień.  

***
Nie jestem zadowolona z tego rozdziału, ale nie umiałam go poprawić, tak by był satysfakcjonujący. Mam nadzieję, że nie zanudziłyście się przy czytaniu go. I przepraszam za błędy, jeśli takowe się pojawiły.
Dziękuję za wszystkie komentarze pod poprzednimi rozdziałami. 
Pozdrawiam was serdecznie. Razem ze Svenem.

  Musiałam dodać to zdjęcie, mimo, że to były skoczek, a nie siatkarz, ale jak go wczoraj zobaczyłam w studiu TVP1 to miałam mały skok w przeszłość. No i oczywiście ruszam to księgarni po książkę Svena.